Pas onlangs bereikte mij via een oud-leerling het bericht dat Luc Kenter eind februari op 88-jarige leeftijd is overleden. Als iemand een in memoriam verdient, is dat toch wel Luc Kenter, want zonder hem zou het GGH nu niet meer bestaan.
Als nu 78-jarige, maar in 1972 jongste van de 3 K’s (Krings een 60er, Kenter een 30er en ik Klijn een 20er) wil ik daarom, net als ongeveer 15 jaar geleden bij het overlijden van Aust Krings, aandacht vragen voor zijn overlijden.
Veel alumni en oud-docenten zullen zich deze kleine, felle en gedreven rector nog goed herinneren en zeker diegenen die aan “Anatevka” deelnamen.

Luc was rector van 1972 tot 1988. Hij werd in 1972 door de toenmalige oudercommissie overgehaald om het rectoraat op zich te nemen. Dat was, in de toen heersende politieke situatie van vorming van grote scholengemeenschappen, een laatste kans voor het voortbestaan van een zelfstandig Gymnasium in Hilversum.
Luc had zijn opdracht duidelijk in beeld en ging voortvarend van start. Hierbij een greep uit al zijn acties, zoals uitgebreid beschreven in bladzijde 83 t/m 96 van het bij het 100-jarige bestaan uitgegeven gedenkboek ‘Ut semper sit in Flore’, aangevuld met persoonlijke herinneringen.

Hij startte een pr-offensief: de eerste Open Dag in ‘t Gooi met als truc, via zijn relatie met die sport, dat er op die zaterdag geen hockey was, intensief contact met alle basisscholen, oriëntatiedagen voor de brugklassen en ouderlessen klassieke talen.

Heropvoeding van het verouderde docentencorps: dus einde maken aan koninkrijkjes, meer overleg en verantwoordelijkheid en dus meer onderling contact binnen secties, verbod op het geven van pedagogisch onverantwoorde cijfers 1 en 2 op rapporten.

Cultuurimpuls: opstarten Romereis klas 5, buitenlandreis klas 3, schoolorkest, Soirée Musicale, kleine avonden en groots opgezette Grote Avonden met topregisseurs met als start en hoogtepunt de opvoering van de musical ‘Anatevka’. En ook, hoewel geen echte cultuur, de fotoclub, de vrijdagmiddagactiviteiten en de schaatstochten op Kortenhoef of Ankeveen als er -ja, dat was toen nog- voldoende ijs lag.

Alle inspanningen werkten, de aanmelding nam toe en kwam van 60 al snel boven de 100, waarna wij als schoolleiding een borrel dronken. De groei van de school leidde ook tot het aannemen van nieuwe, jonge en gemotiveerde docenten. Eén van hen verwoordde dat als volgt ‘een school, die je als leerling wilde bezoeken en waar je als docent wilde werken’.

Ikzelf refereer nog graag aan hoe de school van de kritische 300 naar bijna 900 leerlingen groeide en het nieuwe Lyceum uit de markt concurreerde.

Vanaf het begin was het wel steeds manoeuvreren om uit de fusieklauw van de gemeente te blijven, hetgeen uiteindelijk mede door de macht van het getal ook lukte. Achteraf gezien toch ook de basis voor de uiteindelijke verzelfstandiging.

Zelf heb ik nog heel positieve herinneringen aan die tijd. We waren een hecht team en hadden ook regelmatig met onze vrouwen, Anneke Krings, Marcia Kenter en mijn vrouw Ted, bijeenkomsten bij een van ons thuis.

Ik wens Marcia, Olivier en Irma veel sterkte bij het verwerken van Luc’s overlijden.

Henk Klijn,
Docent en conrector van 1972-2010